Witamy w zakładce Wolontariatu
Rok szkolny 2018/2019
Szkolne Koło Caritas
zaprasza do włączenia się w akcję Diecezjalnego Caritas w Radomiu. W ramach tej akcji zbieramy środki spożywcze i chemiczne dla osób starszych będących w potrzebie.
Zapraszamy i dziękujemy
Rekolekcje Wielkopostne dla SKC
W dniach od 8 do 10 kwietnia 2019r. przedstawiciele Szkolnych Kół Caritas z naszą opiekunką panią Iwoną Chrząstowską uczestniczyli w rekolekcjach wielkopostnych. Rekolekcje odbyły się w ośrodku rekolekcyjno-wypoczynkowym w Emaus w Turnie. Organizatorem tych rekolekcji był Diecezjalny Caritas w Radomiu pod przewodnictwem ks. Damiana Drabikowskiego wicedyrektora Caritas i panią Iwoną Stępniewską koordynatorkę Szkolnych Kół Caritas. Rekolekcje prowadził ks.dr T. Mazur. W sposób przystępny i obrazowy przybliżył istotę sakramentów. Nie zabrakło też czasu na integrację
Pogoda dopisała zarówno ducha jak i na dworze, pomimo zapowiedzi opadów deszczu udało się przeżyć Drogę Krzyżową wieczorem w lesie. Już oczekujemy na kolejny wspólny wyjazd.
Szkolne Koło Caritas (SKC) to koło, działające na zasadzie wolontariatu na obszarze naszej szkoły od 2012 roku. Celem koła jest mobilizacja młodych ludzi do działania na rzecz potrzebujących. Poprzez swoją działalność uwrażliwiamy dzieci i młodzież na potrzeby drugiego człowieka, często bezradnego wobec choroby, biedy i cierpienia. Działalność w Szkolnym Kole Caritas uczy pomagania innym i odpowiedzialności społecznej, która stanowi ważny aspekt w rozwoju osobowościowym młodego człowieka. Rozwija inicjatywę młodych, pozwala im pomnażać swoje talenty i realizować pomysły. Uczy też umiejętności współpracy, wrażliwości, otwarcia społecznego, bezinteresowności, rezygnacji z własnych korzyści na rzecz bliźniego.
Opiekę nad naszym kołem sprawuje nauczyciel zatwierdzony przez Dyrektora Szkoły i Dyrektora Caritas pani Iwona Chrząstowska. Opiekunami koła są również: pani Klaudia Kasprzak oraz pani Małgorzata Szpak. Aktualnie Szkolne Koło Caritas liczy 21 uczniów. Nasza organizacja działa zgodnie z odpowiednimi przepisami MEN, posiada REGULAMIN SZKOLNEGO KOŁA WOLONTARIATU zatwierdzony przez Biskupa Ordynariusza i podpisanym przez Dyrektora Caritas.
Paczki świąteczne
Szlachetna Paczka
Za nami weekend cudów. W sobotę, 8 grudnia, nasza paczka dotarła do wybranej Rodziny. Pani Danuta przekazuje serdeczne podziękowania całej naszej społeczności szkolnej.
Przygotowanie tak bogatej paczki nie byłoby możliwe bez wspaniałej postawy Uczniów i ogromnego wsparcia Rodziców. W działania te aktywnie włączyło się również Szkolne Koło SKO. W naszej paczce znalazło się wszystko, czego potrzebowała pani Danuta: kabina prysznicowa, brodzik, ciepłe ubrania, artykuły spożywcze i chemiczne. Wystarczyło również środków, aby naszych prezentów było znacznie więcej, tak, aby życie pani Danusi było łatwiejsze. Koordynatorzy szkolni: Maria Trzos i Edyta Wiosna.
Paczka dla kombatanta
Uczniowie klasy 7A i klasy 7B po raz drugi wsparli akcję „Paczka dla Kombatanta”.
Celem akcji była zbiórka najpotrzebniejszych rzeczy, artykuły spożywcze z długą datą przydatności do spożycia oraz chemiczne dla weteranów i kombatantów z czasów II Wojny Światowej zamieszkałych w Radomiu , ale także poza Radomiem. Koordynatorzy szkolni: Joanna Ludwińska i Agnieszka Tkaczyk – Żylińska
Paczka dla koleżanki
Uczniowie kl.6a z wychowawczynią panią Marzeną Kamińską odpowiadając na akcje pomocy przedświątecznej dla dzieci z parafii pw. św. Jana Pawła II w Sadkowie zorganizowali paczkę dla koleżanki. Pomysł godny naśladowania
Zakończenie akcji zbierania zakrętek dla Krzysia
W listopadzie zakończyła się zbiórka nakrętek dla małego Krzysia. Chłopiec choruje na rzadką postać pęcherzykowego oddzielania się naskórka. Rani go każdy dotyk: przedmiotów, zabawek, ubrań, a nawet jedzenia. Rany bolą jak oparzenie 2 i 3 stopnia. Jego życie to ciągła walka z bólem. Krzyś śpi i chodzi w opatrunkach cały czas. Miesięczny koszt pielęgnacji to 6 tys. złotych. Chcieliśmy wesprzeć jego bliskich. Dzięki akcji zbierania nakrętek włączyliśmy się w pomoc dla tego malucha. Udało nam się zebrać 260 kg nakrętek, które zostały przekazane rodzicom Krzysia. Pomagamy dalej! Zbiórka zaczęła się na nowo.
Akcja Znicz
SKC kolejny raz przeprowadziło zbiórkę zniczy dla poległych Polaków spoczywających na ziemi ukraińskiej i litewskiej. Znicze na Cmentarz Orląt Lwowskich na Ukrainie i Cmentarz na Rossie, na Litwie w naszym imieniu zapalili inicjatorzy zbiórki – Kukiz ’15.
Projekt „Mała Ojczyzna – Ślady pamięci”
Spotkanie z panem Janem Rejczakiem i mieszkańcami Sadkowa i Natolina
26 listopada 2018 r. nasze Szkolne Koło Caritas zorganizowało spotkanie z Panem Janem Rejczakiem
i przedstawicielami naszej lokalnej społeczności – osobami, które znalazły się w grupie pierwszych budowniczych kaplicy pw. świętych Cyryla i Metodego w Sadkowie.
Gośćmi naszego spotkania byli również inicjatorzy projektu: Dyrektor Diecezjalnego Caritas Radom, ks. Robert Kowalski i Pani Iwona Stępniewska.
Pan Jan Rejczak nie przypadkowo znalazł się w gronie zaproszonych przez nas gości.
Zanim przejdziemy do treści jego wystąpienia, chcemy przedstawić jego sylwetkę.
Jest doktorem nauk technicznych. Był pracownikiem Politechniki Radomskiej. Po Radomskim Czerwcu 1976 roku organizował pomoc ludziom pokrzywdzonym, w związku z robotniczym protestem, za co był prześladowany przez Służbę Bezpieczeństwa. Był współzałożycielem NSZZ „Solidarność” Ziemi Radomskiej. 13 grudnia 1981 roku, w dniu wprowadzenia stanu wojennego przez komunistyczne władze, został internowany. Po opuszczeniu więzienia został bezrobotnym. Od 1989 roku pełnił funkcję Prezesa KIK Stefana Kardynała Wyszyńskiego w Radomiu. Został Członkiem Prymasowskiej Rady Społecznej pierwszej kadencji, a od 1998 roku członkiem Krajowej Rady Katolików Świeckich. Był organizatorem Akcji Katolickiej w Diecezji Radomskiej, inicjatorem Ruchu Komitetów Obywatelskich. W latach 1989 – 1990 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Obywatelskiego Ziemi Radomskiej. Od kwietnia 1990 do października 1992 był pierwszym niekomunistycznym wojewodą radomskim. Został odznaczony Złotym Medalem za Zasługi dla Polski.
Podczas swojego wystąpienia Pan Jan Rejczak wspominał o latach związanych z czasami represji ze strony komunistycznych władz państwowych. Opowiadał, jak wyglądało wtedy życie młodych ludzi. Wspominał o swojej działalności i zabiegach, jakie prowadził na rzecz budowy pomnika poświęconego wydarzeniom Radomskiego Czerwca. Szczególnym momentem były wspomnienia związane z przygotowaniem wizyty Papieża Jana Pawła II
w Radomiu, w którym czynnie uczestniczył. Uroczystości pielgrzymkowe odbywały się na terenie naszej parafii, na lotnisku w Sadkowie.
Swoje wspomnienia zakończył wprowadzeniem do wystąpienia kolejnych, zaproszonych przez nas gości. A to osoby szczególne. Reprezentanci naszej lokalnej społeczności. To oni znaleźli się w gronie tych, którzy czynnie uczestniczyli w powstaniu naszej Kaplicy i naszej parafii. Dowiedzieliśmy się, jak w jedną noc z 24 na 25 grudnia 1985 r. została wybudowana Kaplica. Przed jej powstaniem, trzy dni wcześniej, na zakupionej przez biskupa Edwarda Materskiego działce, stanął dębowy Krzyż. Zanim Kaplica powstała, po okolicznych gospodarstwach ludzie gromadzili materiały,
a w szczególności drzewo, które następnie zostało przygotowane do złożenia szkieletu Kaplicy. Nasi goście wspominali o wielkim bezinteresownym trudzie i zaangażowaniu, jakie towarzyszyło powstaniu tego „wielkiego dzieła”. Nie sposób wymienić wszystkiego, ale z pewnością ważnym odnotowania jest fakt, iż mieszkańcy sprawowali straż, i pilnowali swojej, wybudowanej własnymi rękoma budowli, przed ówczesnymi służbami bezpieczeństwa nawet nocą, by nie została spalona przez ich funkcjonariuszy. Gdy komunistyczne służby odcięły prąd, msze św. były sprawowane przy lampach naftowych. Ale na to też znalazł się sposób. Jeden z gospodarzy sprowadził agregat prądotwórczy. Wszystkie prace związane z budową Kaplicy były wykonywane przez miejscowych mieszkańców. Każdy w czym mógł pomagał. Kobiety gotowały posiłki dla budowniczych. Każdy, jak mógł angażował się w powstawanie tego, wspaniałego dzieła. W wybudowanej Kaplicy, w przeddzień świąt Bożonarodzeniowych dzieci zajmowały się strojeniem choinek i szykowaniem szopki betlejemskiej. Wszyscy z narażeniem na wielkie reperkusje, łącznie z ryzykiem pozbawienia pracy przez ówczesne władze. Nie zastanawiając się nad konsekwencjami, które mogły mieć miejsce, robili to co uważali wtedy za właściwe. Dzięki ich wielkiemu zaangażowaniu możemy szczycić tym, iż mamy własną kaplicę i własną parafię. Teraz, w tym samym miejscu powstaje nowe, wspaniałe dzieło – Kościół pod wezwaniem świętego Jana Pawła II.
Dziękujemy ks. Robertowi, który czynnie włączył się w udział w naszym spotkaniu, nie tylko podzielił się swoimi wspomnieniami z tamtego, ciężkiego okresu, ale pomógł „wydobyć” od zaproszonych gości chęć podzielenia się, jakże wspaniałymi wspomnieniami.
Za udział w spotkaniu w sposób szczególny dziękujemy:
Panu Janowi Rejczakowi
Państwu Zofii i Piotrowi Bińkowskim
Państwu Cecylii i Andrzejowi Wojciechowskim,
Pani Elżbiecie Bińkowskiej
Pani Zofii Krupińskiej
Pani Annie Grzybowskiej
Panu Tadeuszowi Florczykowi
Panu Janowi Florczykowi
Panu Kazimierzowi Petniakowi
Państwu Alinie i Janowi Mąkosom
Po zakończonym spotkaniu nasi uczniowie otrzymali pamiątkowe dyplomy i upominki za udział w projekcie „Mała Ojczyzna – ślady pamięci”. Podziękowania otrzymali również do Pana Dyrektora Leszka Pożyczki i pani Iwony Chrząstowskiej naszej koordynatorki i autorki projektu.
Projekt „Mała Ojczyzna – Ślady pamięci”
Spotkanie z harcerzami i członkami SKC z Jedlni – Letnisko
Wolontariusze ze SKC i harcerze z Jedlni Letnisko spotkali się z naszymi wolontariuszami, którzy realizując projekt Mała Ojczyzna – Ślady Pamięci w miejscowości Jedlnia Letnisko mogli posłuchać historii licznych pomników Pamięci o tych, którzy polegli w czasie II wojny światowej. Odwiedziliśmy te miejsca, aby w ten sposób przybliżyć uczniom historię dróg zmierzających do odzyskania niepodległości. Następnie w ramach integraci spotkaliśmy się w domu parafialnym, aby wolontariusze mogli się lepiej poznać zasiadając do wspólnego stołu.
Projekt „Mała Ojczyzna – Ślady pamięci”
Akademia religijno – patriotyczna poświęcona osobie Jana Pawła II
22.10.2018 r. przypadała 40 rocznica rozpoczęcia pontyfikatu przez Jana Pawła II W ten szczególny dzień poświęcony Jego Osobie uczniowie naszej szkoły przygotowali montaż słowno- muzyczny. Swoją obecnością, tego dnia, zaszczycił nas: ks .bp Piotr Turzyński, wicekanclerz ks. Marek Fituch, ks. Damian Drabikowski wicedyrektor Diecezjalnego Caritas w Radomiu , ks. Dariusz Olender – proboszcz parafii pod wezwaniem św. Jana Pawła II, oraz pan Jacek Gwizdała – reżyser filmu „Klecha”.
By uczcić Papieża trzeba dobrać słowa,
By prawdziwa była zawsze słów wymowa;
O Jego wielkości
O Jego wysiłku, miłości niezmiennej.
Pracowite życie naszego papieża,
Bo On nieustannie do pokoju zmierzał
Wołał o sumienność, prosił o uczciwość
Wzywał o rozsądek i o sprawiedliwość.
Tę wielkość Papieża dobrocią się mierzy,
Bo do grona Wielkich Jan Paweł II należy.
Słowa, którymi uczniowie rozpoczęli przedstawienie pokazują jak trudno było wybrać właściwe teksty i piosenki by choć trochę mogły oddać wielkość Jana Pawła II i przypomnieć niektóre wydarzenia. Wróciliśmy pamięcią do dnia wyboru, poezji o Nim i napisanej przez Niego. Podróży szczególnie ta do Radomia jak i umiłowanie Ojczyzny przez papieża. Ostatnim akcentem naszego montażu było ukazanie uroczystości pogrzebowej. Pieśni, szczególnie „Barka” wciąż powodują, że słuchając jej łza pojawia się w oku.
Po zakończeniu uroczystości, ks. bp. Piotr Turzyński, skierował do nas wiele ciepłych słów. Dziękując za ten czas poświęcony osobie Jana Pawła II. podkreślił, że na naszym terenie tj. na lotnisku w Sadkowie przebywał Ojciec święty. To wydarzenie jest jedyne w swoim rodzaju i naszym zadaniem, jest wracać pamięcią do te tej wizyty. Zaś słowa, które wypowiadał Ojciec Święty poznawać i wprowadzać w życie.
Nie zapomniano w tym dniu o księdzu proboszczu tutejszej parafii, jednocześnie nauczycielu naszej szkoły, który obchodzi 25 lecie kapłaństwa. Były życzenia, kwiaty i ciepłe słowa.
Miłym akcentem naszego apelu, było wystąpienie pana Jacka Gwizdały, reżysera filmu „Klecha”, który przybył na nasz apel by podziękować za udział naszych uczniów i nauczycieli w tym filmie. Na ręce uczniów pan reżyser złożył podziękowanie w formie pamiątkowego zdjęcia – dyplomu.
Projekt „Mała Ojczyzna – Ślady pamięci”
Spotkanie z weteranką wojenną- Panią Lucyną Adamkiewicz
Szkolne Koło Caritas rozpoczęło swoją działalność. W tym roku szkolnym podejmiemy zadania wynikające ze współpracy z Diecezjalnym Caritas w Radomiu. Od września do listopada będziemy realizować projekt „Mała Ojczyzna – Ślady pamięci”. Nasz projekt jest jednym z pięciu na terenie diecezji radomskiej, które będą realizowane w ramach obchodów 100- lecia odzyskania niepodległości przez Polskę. W ramach realizacji projektu zorganizowaliśmy spotkanie z weteranką wojenną panią Lucyną Adamkiewicz, pseudonim Ewa. Pani Lucyna była łączniczką w Zgrupowaniu „Chrobry I”. Od 15 roku życia była żołnierzem Armii Krajowej. W trakcie Powstania Warszawskiego, była aresztowana i stała się więźniarką niemieckich obozów koncentracyjnych Auschwitz oraz Gusen II. Po wojnie represjonowana przez władze komunistyczne. Nigdy nie zdradziła swojej Ojczyzny i jest Jej wierna po dziś dzień. Odznaczona licznymi medalami .Ostatnio Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju przez Prezydenta Polski Andrzeja Dudę.
W czasie spotkania z nami, pani Lucyna wspominała przede wszystkim okres wojenny, swój udział w powstaniu warszawskim, a także czas pobytu w obozie. Wracając do przeżyć z okresu pobytu w obozie, przede wszystkim mówiła o wielkiej miłości Polaków do swojej Ojczyzny, patriotyzmie, a także ogromnym szacunku do drugiego człowieka w tamtych, jakże trudnych, czasach.
Przywołała z pamięci obozowe czasy, dni, ciężką fizyczną pracę, gdy musiała taczkami wozić kamienie. W oczach utkwił jej również widok dwóch Rosjanek, które zaprzężone do wozu, jak konie transportowały cegły. Zrosiła nam łzami oczy historia, gdy na blok, w którym były – wtedy młodziutka, niespełna 15-letnia – Lucyna i jaj mama, ktoś przyprowadził śliczne dziecko ubrane w dopasowany pasiaczek. Dziecko nie było świadome otaczającej go rzeczywistości, uśmiechało się. To był trzyletni chłopiec, który cudem ocalał. Urodził się w obozie w 1941 roku. Wszystkie dzieci, które przyszły na świat do 1942 roku, natychmiast zabijano. Tego chłopca matka trzymała pod pryczą, bo było tam trochę wolnego miejsca. Nie płakał – być może z głodu. I tak ocalał, bo gdyby blokowa dowiedziała się o nim, wtedy podzieliłby los innych noworodków. Więźniarki patrzyły na chłopca w pasiaczku
i płakały ze wzruszenia, i chyba ze szczęścia, że mogą go widzieć. To było najstarsze dziecko urodzone w tym niemieckim obozie. Wszyscy zaproszeni na to spotkanie słuchaliśmy z wypiekami na twarzy tych relacji, a i łzy wzruszenia też się pojawiły. Były również pytania, na które pani Lucyna udzielała odpowiedzi. Zostawiła nam na pamiątkę napisany przez Nią wiersz i dedykacje dla całej społeczności szkolnej.
